«جودو»
تاریخچه جودو
جودو ورزشی است که در هنرهای رزمی جوجوتسو ریشه دارد. زمانی در قرن شانزدهم واژه جوجوتسو به عنوان واژه ای کلی برای هنرهای رزمی بدون ابزار در ژاپن شناخته می شد. جودو پیش از اینکه به عنوان ورزش های المپیک در سال 1964 پذیرفته شود، سیستمی برای دفاع شخصی بود که توسط جیگورو کانو پایه گذاری شد.
جودو در هنرهای رزمی بدون ابزار (با دست خالی) سامورایی ریشه کهن دارد که بر اساس گرفتن لباس های یکدیگر (کومی کاتا) قرار داشت. نام های زیادی در ابتدا به هنرهای رزمی با دست خالی در ژاپن اطلاق می شد که از آن جمله توریت، واجوتسو، یاوارا، کگوسکو، تای جوتسو، و کمپو شایان ذکر است.
در سال 1882، استاد جوانی به نام جیگوروکانو مدرسه خود را افتتاح کرد و آنرا کدوکان نامید. کانو تصمیم گرفت نام هنر خود را «جودو» بگذارد. همان گونه که جوجوتسو به معنای «هنر آرام» است، جودو نیز به معنای «روش آرام» است. کانو به این دلیل این واژه را ترجیح داد که میخواست دانش آموزان نه تنها در هنرهای رزمی مهارت عالی کسب کنند؛ بلکه بیاموزند چگونه زندگی آرامی داشته باشند.
منافع جودو
هنرجوی جودو می تواند ذهن خود را با زیرکی متمرکز کرده و سطح بالاتری از تمرکز را کسب نماید. این قابلیت ها نه تنها در تمرین جودو مفید است، بلکه مزایای زیادی برای قابلیت های آموزشی دانش آموز یا موثر بودن بزرگسالان در شغلشان دارد. هنرجو از طریق آموزش ذهن در جودو می آموزد که چگونه تحت فشار خونسردی خود را حفظ کند، و این مزیتی است که همه چیز را از رانندگی گرفته تا امتحان تحت تاثیر خود قرار می دهد و استرس طبیعی بزرگ کردن بچه ها در خانواده و به دست آوردن مخارج زندگی را تغییر می دهد.
آموزش ذهن که در جودو داده می شود، باعث آموزش انعطاف پذیری ذهن نیز می شود که به جودکار امکان می دهد فکر بازتری داشته باشد و در تمامی جنبه های زندگی با طیب خاطر عمل کند. این ویژگی به خصوص به دلیل آرامشی که ایجاد می کند، با ارزش است که باعث پایین رفتن فشار خود شده و از استرس ناشی از فشار خون بالا جلوگیری می کند.
انتخاب مدرسه جودو
فرد در هنگام انتخاب مدرسه هنرهای رزمی یا جودو باید بداند که چه می خواهد و سپس بر طبق خواسته خود مدرسه ای انتخاب نماید. از آن جایی که جودو ورزش آرامی است، بسیاری از مردم به آن روی می آورند. با این وجود فرد باید متوجه باشد که واژه «آرام» یک واژه نسبی است و جودو بخصوص اگر به صورت رقابتی تمرین شود، می تواند سخت و خشونت آمیز باشد.
فردی که می خواهد در رشته جودو به عنوان ورزش شرکت کند، باید برای خستگی های زیاد و تمرین های پرشور آماده باشد که در رقابت جایزه به همراه خواهد داشت. رقابت های ایالتی، ملی و بین المللی برای دانش آموزانی که تمایل به رقابت دارند نیز وجود دارد.
هنگامی که شخصی مدرسه ای را برای جودو به عنوان یک ورزش انتخاب می کند، باید از این موضوع که مربی در عرصه رقابتی تجربه دارد، اطمینان حاصل کند.
بنابراین فرد در هنگام انتخاب مدرسه جودو باید این سوال ها را از خود بپرسد: من می خواهم چه چیزی بیاموزم؟ آیا می خواهم رقابت کنم؟ آیا می خواهم دفاع شخصی یاد بگیرم؟ هنگامی که فرد به این سوال ها پاسخ داد، باید توانایی استاد را مورد بررسی قرار دهد تا مطمئن شود که استاد آموزش صحیح، رقابتی یا دفاع شخصی را آموخته است.
فرد هنگام بررسی تجربیات استاد، باید مجوز او را ببیند. بسیاری از اساتید گواهینامه های خود را بر دیوارهای مدرسه جودیشان نصب نموده اند و همه اساتید مجاز گواهینامه های خود را به هنرجویان آینده نشان خواهند داد. اگر هنرجو تردیدی داشت، می تواند با سازمان های هنرهای رزمی تماس بگیرد و رتبه، آموزش و وضعیت مربی را ارزیابی کند. فرد باید نسبت به افرادی که داستان های ماهرانه ای را راجع به اینکه چرا دیگر عضو سازمانشان نیستند، بیان می کنند، آگاه باشند. به ندرت افراد بدون دلیل موجه اخراج می شوند. افرادی که سازمانی را ترک می کنند، معمولاً اگر جودوکار معتبری باشند، به سازمان دیگری ملحق خواهند شد.
شیوه های پرداخت شهریه نیز مانند هزینه ها بر طبق هزینه زندگی در منطقه خاص متغیر است. بعضی از مدارس هزینه کمی در حدود 30 دلار در ماه دریافت می کنند، در حالی که برخی مدارس دیگر هزینه زیادی در حدود 150 دلار در ماه مطالبه می کنند. فرد باید از قراردادهایی که مستلزم تعهد پرداخت هزینه برای یکسال تدریس باشد، یا قراردادهایی که مبلغ زیادی را به صورت چک درخواست می کنند، آگاه باشد.
به علاوه هنرجو نباید هرگز در مدرسه ای آموزش ببیند که گرفتن کمربند مشکی را در زمانی خاص ضمانت می کند. کمربند مشکی از طریق کار سخت، آموزش و اخذ صلاحیت به دست می آید. تنظیم برنامه ای خاص برای هنرجو غیرممکن است و انجام این کار تقلب محسوب می شود. بعضی از هنرجویان کمربند مشکی را در سه سال کسب کرده اند برخی دیگر برای گرفتن آن 10 سال وقت صرف کرده اند. هنرجو باید برای رسیدن به هدفش خودش را وقف کند و زمان و کوشش لازم را به کار برد. هیچ استادی نمی تواند با انگیزه بودن هنرجو را تضمین کند.
سیستم درجه بندی کمربند
جیگورو کانو سیستم کمربند را برای مدرن ساختن مدرسه اش همگام با غربی ها ایجاد نمود، همان گونه که ژاپن نیز در طول بازگشایی میجی به دنبال مدرن ساختن بود. کانو رتبه ها را به سطح کیو و دان تقسیم کرد. کیو که معمولاً با عنوان کلاس ترجمه می شود، به آموزش مقدماتی یا کسب آماده سازی نسبت داده می شود. افرادی که رتبه های کیو دارند، به عنوان موادنشا شناخته می شوند که معنای تحت الفظی آن «فرد بدون رتبه» است.
در سال های اخیر رنگ های دیگری به سطح کیو با تفاوت هایی که در کشورهای مختلف ظاهر می شود، به وجود آمده است. مبتدی ها همیشه با کمربند سفید شروع می کنند، اما بعضی از مدارس جودو از رنگ های قهوه ای، سبز، بنفش، آبی یا رنگ های دیگر برای کمربندهای سطوح دیگر کیو استفاده می کنند.
تجهیزات
هنگامی که جودو برای اولین بار در غرب معرفی شد، گفته شد که هیچ تجهیزات خاصی برای آموزش جودو لازم نیست. اگرچه این امر در مورد کاتا دفاع شخصی که بخشی از برنامه جودو است، صحت دارد اما لزوماً در مورد جودوی رقابتی صحیح نیست.
یک سری تشک جودوی خوب کاملاً برای آموزش جودو ضروری است. تشک ها باید ضخامت کافی داشته باشند تا امنیت هنرجوی جودو را در هنگام پرتاب ضمانت کنند. تمام مهارت های جودو را می توان روی تشک تمرین و اصلاح نمود. افراد نباید هرگز روی تشک ها کفش بپوشند، زیرا ممکن است تخت کفش، سنگ های کوچک یا چیزهای دیگر چسبیده باشد و هنگامی که فرد روی تشک با کفش راه می رود، آن سنگ ها به تشک بچسبد و به پاها و بدن اشخاصی که جودو تمرین می کنند، آسیب برساند.
ضرورت بعدی برای آموزش جودو، جودوجی، یا لباس مناسب جودو است. این رسم به هنرجویان یکسانی، هدف و احساس تعلق می بخشد. تعداد زیادی از انواع مختلف لباس های تمرین (که اغلب کوجی نامیده می شود) نویسنده هستند. اما جودوجی لباسی است که برای گرفتن لباس (کومی کاتا) در آموزش جودو طراحی شده است. لباس بالایی، یوواجی، یا ژاکت یک لباس تک و دوبار بافته شده از کتان است که آن قدر کافی سفت هست که هنگام کشیدن حریف پاره نمی شود. روبان شلوار جودو معمولاً ساختار محکمی دارد و وصله اضافی از پارچه بر سر زانوها دارد.
در آخر جودوکار لباس خود را از سمت چپ روی سمت راست می گذارد و با استفاده از ابی ها یا کمربند لباس بالایی را محکم می کند. همان گونه که قبلاً ذکر شد، رنگ کمربند نشان دهنده ربه است. ابی تکه ای از کتان است که چندین بار تا شده و کمربند محکمی که به سادگی پاره یا خراب نمی شود را به وجود آورده است.
منابع جودو
تاریخ جودوی جدید با استاد بزرگ هنرهای رزمی، جیگورو کانو آغاز شد. جیگورو کانو پسر سوم ساکو مارشیبا کانو و همسرش ساداکو در 28 اکتبر 1860 متولد شد و در ژاپن در حال تحول، پرورش یافت. بازگشایی میجی در سال 1868 آغاز شد در آن زمان ژاپن در حال مسابقه بود تا به ملیتی تبدیل شود که بتواند با قدرت هر کشور غربی برابری کند.
کانو در مدرسه خصوصی سیتاتسو، شجوکا و ایکوی جیجوکو در توکیو تحصیل کرد. او در دبیرستان زبان انگلیسی و آلمانی آموخت. تحصیلات او باعث شد او به مدرسه زبان های خارجه توکیو، مدرسه کایسی کشیده شود. سرانجام او وارد دانشگاه سلطنتی توکیو شد و در سال 1881 در رشته ادبیات سیاست و اقتصاد سیاسی فارغ التحصیل شد.
کانو برای نخستین بار زمانی با جوجیتسو آشنا شد که در سن 18 سالگی در مدرسه جودو تنیشن شینیوریو جوجیتسو وجود داشت و کانو در چند سال بعد تا آنجا که امکان داشت، سیستمهای متفاوتی را مطالعه کرد. او مشاهده کرد که می تواند با ترکیب کردن بهترین فن های مدارس مختلف در یک سیستم، یک سیستم تحصیلی جسمانی ابداع کند که مهارت فیزیکی و ذهنی را در خود گنجانده باشد. او همچنین معتقد بود که این فن ها می توانند به عنوان ورزش رقابتی تمرین شوند.
کانو در سال 1882 در سن 22 سالگی اولین مدرسه کودکان جودو را در معبد بودایی ای شوجی افتتاح نمود و مشغول تدریس شد.
کانو کشف کرد که فنون پرتابی جودو (ناگه وازا) تا حدی در به هم زدن تعادل حریف موفقیت آمیز بود. بنابراین تاثیر فنون پرتابی بستگی به ایجاد عدم تعادل در حریف داشت و استاد این کار را از طریق مرحله جاخالی دادن یا به کار بردن جو انجام داد. جو از نقطه نظر فلسفی به معنی آرام و انعطاف پذیر بودن در ذهن انسان است. بنابراین کانو امیدوار بود به دانش آموزان خود بیاموزد که با آرام بودن انسان های بهتری باشند. بنابراین اصل جو چنین تعریف شد: «ضربه وارد کردن هنگامی که کشیده می شی، جاخالی بده هنگامی که ضربه به تو وارد می شه.»
توسعه جودو به عنوان یک عقیده فلسفی
جیگورو کانو یک محصل و یک فیلسوف بود. با وجود اینکه او از یک فلسفه مذهبی خاص حمایت نکرد، می خواست شیوه ای از زندگی را تدریس کند که هر فردی که هنر رزمی او را تمرین می کرد، می توانست آنرا بپذیرد. بنابراین، فلسفه او فلسفه جودو بود. فلسفه ای که او باور داشت مردم هر کشور و هر مذهبی می توانند آن را بپذیرند.
شبوهو که استفاده از جودو به عنوان یک ورزش است برای استفاده محدود به کار می رود. کانو در اصل فکر می کرد که شکل ورزشی افراد جوان را به تمرین هنرهای رزمی ترغیب می کند. این ایده برای افرادی بود که راندروی را برای ایجاد مهارت های خاص ذهنی و فیزیکی تمرین کنند. سپس افراد جوان می توانستند در فواصل معین جرئت خود را در یک رقابت دوستانه امتحان کنند. برای دوستانه نگه داشتن مسابقات، استفاده از فن های کشنده و فن هایی که منجر به صدمه جدی می شد، ممنوع بود. برای بالا بردن امنیت به دانش آموزان توصیه می شد پرتاب را واگذار کنند یا در مقابل فن شیمه و قفل کردن تسلیم شوند.
پیوندنامه مدارس جودو
یک نقل قول قدیمی می گوید: «هنرهای رزمی با تعظیم آغاز می شود و با تعظیم هم پایان می گیرد. این ایده که به عنوان ری شیکی شناخته می شود بخش مهمی از هر آموزش واقعی هنرهای رزمی می باشد. مدارس جودو در اطراف جهان تاکید متفاوتی بر ریشیکی دارند. اما به طور نمونه مدرسه جودو سطوح خاصی از تعظیم ژاپنی را دنبال می کند. شناخته شده ترین و متداولترین نشانه تعظیم ژاپنی، تعظیمی است که معمولاً ری خوانده می شود.
دانش آموزان در آغاز کلاس، دور از استاد صف می بندند و همه پیش از شروع کلاس به یکدیگر تعظیم می کنند. دانش آموزان ارشد در صف اول سمت راست می ایستند و رتبه های پایین تر به ترتیب پس از آنها قرار می گیرند. اگر تعداد زیادی دانش آموز حضور داشته باشند، بیش از یک صف تشکیل می شود و رتبه های ارشد در جلوی صف قرار می گیرند. هنگامی که دو دانش آموز با یکدیگر شروع به تمرین می کنند، معمولاً برای احترام آمادگی برای آموزش صمیمانه به یکدیگر تعظیم می کنند.
افتادن و چرخش های پا
اوکمی یا قرار دادن بازوان پا و در زیر بدن هنگام افتادن در آموزش جودو ضروری هستند. یک دانش آموز تا زمانی که او افتادن به روش مناسب را نیاموزد، نمی تواند به صورت مطمئن جودو تمرین کند.
مهارت های اوکمی در رقابت نیز ضروری هستند. جودکاری که از افتادن می ترسد، در اجرای حمله های پرتابی در رقابت مردد و امتحانی عمل خواهد نمود. همان گونه که ضرب المثل قدیمی می گوید: «کسانی که شک کنند، باخته اند»، فردی که در رقابت مردد است، احتمالاً نمی تواند موفق باشد.
قسمت مهم دیگر افتادن به شیوه صحیح، خم کردن سر است. بیشتر صدمات جدی که در افتادن اتفاق می افتد، توسط شکستگی در سر ایجاد می شود. بیشتر صدمات جدی در بوکس زمانی اتفاق می افتد که سر بوکسور پیش از این که ناکدان شود به برزنت برخورد می کند، نه هنگامی که بوکسور ضربه ای به سرش وارد می شود. در جودو نیز مانند زندگی روزانه، مهمترین هدف در افتادن، محافظت کردن از سر است.
فرد می تواند با ایجاد عادت نگاه کردن به گره کمربند در طول آموزش اوکمی این کار را به بهترین نحو انجام دهد. هنگامی که جودوکار سرش را به این حالت نگاه می دارد، تمام افتادن های به پشت و به اطراف را با اطمینان انجام دهد.
چرخش ها
جودوکار پس از ماهر شدن در ضربات باید انجام چرخش ها را بیاموزد. دانش آموز می تواند چرخش از موقعیت نشسته به سمت جلو و عقب را آغاز کند.
لطفا پس از بهره مندی از تحقیق نظر یادتون نره 🙂
مشاهده فهرست مقالات ورزشی 
نوشته شده در 10 مهر 1400