«اندونزی»
ویژگیهای طبیعی
مجمع الجزایر اندونزی در اقیاس هند، بین آسیا و استرالیا و اقیانوس آرام قرار گرفته است. این مجمع الجزایر به دلیل نزدیکی به تنگه مالاکا از اهمیت خاص استراتژیکی نظامی و بازرگانی برخوردار است. این مجمع الجزایر در حدود 13677 جزیره دارد که از این تعداد 6000 جزیره آن مسکونی است. پراکندگی این جزایر از یکدیگر بسیار زیاد است. مهمترین جزایر این کشور عبارتند از: جاوه ، سوماترا ، کالیمانتان (برنئو) ، سولاویسی و ایریان.
در جزایر اندونزی یک رشته کوههای آتشفشانی از مغرب به مشرق کشیده شده و جلگه های ساحلی آن در کنار دریا باریک و کم وسعت است. کوههاب مزبور از ارتفاعات دوران سوم زمین شناسی و دارای قلل متعدد آتشفشانی است که بعضی از آنها روشن و اغلب سبب خسارات فراوان می شود. تنها در جزیره جاوه بیش از 100 قله آتشفشان وجود دارد.
خاک جلگه های جزایر مزبور چون در بسیاری از نقاط از لایه های آتشفشانی تشکیل شده، حاصلخیز و برای کشت همه نوع محصولات مناطق استوایی مستعد می باشد و مخصوصا جزیره جاوه از سایر جزایر حاصلخیزتر است.
آب و هوای مجمع الجزایر اندونزی به سبب قرار گرفتن در دو طرف استوا گرم و مرطوب است و باران فراوان در آن می بارد. جزایر اندونزی دارای رودهای پرآب و متعددی است ولی به علت کمی عرض جزایر این رودها طویل نیستند.
قسمت اعظم جزایر اندونزی پوشیده از جنگلهای مناطق استوایی و در بعضی نقاط آن مانند جزیره کالیمانتان انبوهی و عظمت درختان به حدی است که نور آفتاب از خلال آنها به زمین نمی رسد و استعداد زمین برای پرورش درختان چنان ا ست که اغلب شاخه های بلند که به زمین می رسد ریشه می گیرد و به درخت تازه ای مبدل می شود.
ویژگیهای انسانی
مجمع الجزایر اندونزی پنجمین کشور پرجمعیت دنیا و پرجمعیت ترین کشور مسلمان نشین جهان است. بیش از 65% از جمعیت این کشور فقط در جزیره جاوه که مهمترین جزیره کشور است زندگی می کنند.
با وجود اینکه 95% سکنه این کشور مسلمانند ولی در قانون اساسی اسلام به عنوان دین رسمی کشور ذکر نشده است.
زبان رسمی مردم این کشور زبان ماله است که در اندونزی آن را به نام زبان « باهاسا اندونزیا » می نامند. در نقاط مختلف اندونزی نژادهای گوناگون با لهجه های متفاوتی صحبت می کنند که تعداد آنها به 300 لهجه می رسد. نژاد عمده این کشور نژاد زرد است.
پایتخت این کشور جاکارتا است و از شهرهای مهم آن سورابایا را می توان نام برد.
ویژگیهای اقتصادی
اقتصاد اندونزی بر پایه کشاورزی و استخراج معادن استوار است. به مناسبت وجود زمینهای حاصلخیز و وفور باران کشاورزی این کشور دارای رونق می باشد و در بعضی نقاط سالی سه مرتبه محصول از زمین برداشت می شود. بیش از 60% از نیروی فعال کشور در بخش کشاورزی فعالیت دارند. حاصلخیزی این منطقه باعث جذب جمعیت زیادی شده است. برنج عمده ترین محصول این مجمع الجزایر است که مردم این کشور از زمانهای طولانی در تولید آن تجربه بسیار اندوخته اند. نیشکر، قهوه، چای، ادویه و تنباکو در این کشور کشت می شود.
از جنگلهای این کشور مخصوصا در جزیره جاوه انواع و اقسام چوبهای سخت و قیمتی و کائوچو و گنه گنه و سقز و انواع میوه های جنگلی بدست می آید. صدور چوب و محصولات جنگلی نیز یکی از ارقام مهم عایدات مردم است.
چون اندونزی در منطقه استوایی قرار گرفته، آب و هوای گرم و مرطوب آن برای دامپروری و زیست حیوانات اهلی کمتر مناسب است و فقط در بعضی نقاط مرتفع که گرما کمتر است، تربیت گاو و گوسفند معمول است، ولی صید ماهی به حد وفور در سراسر نواحی ساحلی و رودخانه ها انجام می گیرد و گوشت ماهی جزء غذای اساسی اهالی محسوب می شود.
اندونزی از نظر منابع زیرزمینی مانند نفت و گاز غنی است. حدود 75% از تولید نفت آسیای شرقی به استثنای چین در دست این کشور است. بزرگترین مخازن نفت کشور به ترتیب در جزایر سوماترا و جاوه قار گرفته است. صدور نفت و گاز توانسته است بیشتر درآمد دولت و همچنین مخارج برنامه های توسعه اقتصادی را تامین کند.
با وجود این اندونزی هنوز نیاز به کمک و وامهای خارجی دارد. پس از انجام کودتا و برقراری روابط دوستانه اندونزی با دولتهای غربی، به ویژه ایلات متحده آمریکا بخش بزرگی از نیازمندیهای مالی اندونزی به صورت وام از سوی کشورهای پیشرفته غربی پرداخت شده است. در سالهای اخیر اندونزی از نظر صنعتی پیشرفتهای خوبی نموده و اکثر واحدهای صنعتی بزرگ اندونزی در مالکیت دولت و سرمایه داران خارجی است.
کشور اندونزی
گذشته تاریخی، مردم و جزایر اندونزی: برای مدت دویست سال اندونزی پس از تسلط هلندیها بر این جزایر، بوسیله کمپانی هند شرقی هلند اداره می شد و بعد از یک سلسله کشمکش شدید در سال 1950 به استقلال رسید. در سال 1969 بخش غربی جزیره گینه نو که ایریان جاوه خوانده میشد به اندونزی ملحق شد و در سال 1976 تیمور پرتغال هم جزو این کشور شد.
اندونزی طولانی ترین مجمع الجزایر دنیا را در ا ختیار دارد. تعداد این جزایر به 13500 جزیره می رسد که در طول 4800 کبلومتر کشیده شده اند، بطوریکه از اقیانوس هند تا اقیانوس آرام امتداد دارند، اندونزی به دو بخش شرقی و غربی تقسیم می شود.
تنگه ماکاسار حدفاصل این دو ناحیه است. اندونزی غربی از سه جزیره اصلی سوماترا، جاوه و کالیمانتان (برنئو) تشکیل شده، علاوه بر این سه جزیره، جزیره بالی و تعدای جزایر کوچک در این بخش است.
بیشتر مردم اندونزی در این ناحیه متمرکز شده اند. بخش شرقی اندونزی از هزاران جزیره کوچک تشکیل شده، این جزایر بین جزیره بزرگ سولاوزی و ایریان جاوه (گینه نو) واقع شده اند.
تعدادی از جزایر اندونزی بسیار پرجمعیت اند و بقیه کم جمعیت، جاوه پرجمعیت ترین و با اهمیت ترین جزیره این کشور است. در این جزیره حدود 600 تا 800 نفر در کیلومتر مربع زندگی می کنند.
90 درصد از مردم اندونزی مسلمان هستند و بیش از یک میلیون نفر بودایی که عمده آنها چینی هستند در اندونزی زندگی می کنند. 5 درصد از مردم اندونزی مسیحی هستند، هندوها حدود 3 درصد از جمعیت را تشکیل می دهند که غالبا در بالی به سر می برند.
زد و خورد بین ملیتها و دسته های مختلف اندونزی همواره جریان دارد. کشوری با داشتن 250 نوع زبان مختلف چنین وضعی برایش عادی به نظر می آید.
دولت برای متحد کردن زبان شهرنشینان برنامه هایی در دست دارد. شعار ملت اندونزی (اتحاد برای رفع اختلاف) است، اما سالهاست که به نتیجه نرسیده است.
کشاورزی اندونزی: جاوه و سوماترا جزایری با اهمیت از نظر کشاورزی هستند، جلگه های ساحل شرقی سوماترا از جهت کشاورزی صادراتی بخصوص کائوچو اهمبت دارد. کائوچو بزرگترین محصول صادراتی اندونزی است. در بسیاری از جزایر اندونزی نارگیل از جهت تهیه روغن و مغز ناریگل برای صادرات مورد بهره برداری قرار می گیرد.
محصولات مختلف در ارتفاعات مختلف بدست می آید، نیشکر، برنج و کائوچو در زمینهای پست کاشته می شود، چای و قهوه در زمینهای با ارتفاع 600 الی 1200 متر محصول می دهد. در ارتفاعات 1200 متر تولید چوبهای قیمتی مانند ساج و آبنوس صورت می گیرد. کشت صادراتی بیشتر بوسیله هلندیها صورت گرفته و در زمینهای وسیعی که اکنون دولت مالک آنهاست انجام می گیرد.
عده زیادی از مردم در زمینهایی با قطعات کوچک برنج، ذرت و باقلا می کارند. برنج معمولا در کوهپایه ها با تراس بندی کاشته می شود و بزرگترین محصول غذایی اندونزی است.
کشاورزی در بخش کوهستانی سوماترا، کالیمانتان، سولاوزی و ایریان جاوه بوسیله مردم انجام می شود و ببه وسیله مردم هم حمل می شود. آنها به نوبت محصولات را جابجا می کنند و از ماهی، شکار و سایر فراورده های طبیعی غذا تهیه می کنند. اگرچه 3/2 از مردم کشور بکار کشاورزی پرداخته اند هنوز بخشی از مواد غذایی از خارج وارد می شود که بیشتر آن گندم و برنج می باشد.
منابع زیرزمینی و پیشرفتهای کشاورزی: اندونزی دارای کانهای فراوان قلع، بوکسیت و نفت است. این کشور یکی از تولید کنندگان بزرگ قلع است بیشتر معادن قلع در جزیره کوچکی بین سوماترا و کالیمانتان استخراج می شود. اندونزی ضمنا تولید کننده بزرگ بوکسیت است. قبل از اینکه کشورهای دیگر از معادن خود استفاده کرده باشند این کشور از بوکسیت بهره برداری کرده است.
نفت و گاز طبیعی بزرگترین معادن مورد استفاده صادراتی است. درآمد نفت در درجه اول اهمیت قرار دارد. کار تولید نفت زیر کنترل دولت است. بزرگترین رقم بهره برداری در سوماترا، جاوه، کالیمانتان و ایریان انجام می شود. بیشتر نفت خود را به ژاپن و ایالات متحده می فروشد. دیگر محصول اندونزی الوار چوب است. از چوبهای سخت ناحیه مداری بریده و عمدتا به کشور ژاپن می فرستد. اندونزی مانند دیگر همسایگانش چوب بری و استفاده از آن را با سرعت و شدت دنبال می کند. در گذشته وضع جنگلها و زندگی بدویان در این نواحی، بطور جدی، ورود انسانها را تهدید می کرد، اما امروز تسهیلاتی فراهم شده است.
تولیدات صنعتی اندونزی آنطور که باید ترقی نکرده بیشتر تولیداتش پارچه بافی، صنایع غذایی و محصولات شیمیایی وابسته به نفت است. بیشتر تولیدات صنعتی این کشور در چند شهر انجام می شود، چنانکه سوماترا و جاوه بیشتر اهمیت دارند.
جاکارتا شهر بزرگ و پایتخت اندونزی در جزیره جاوه واقع شده است، بیش از 5/7 میلیون نفر جمعیت دارد و بزرگترین شهر ناحیه جنوب شرقی آسیاست.
اندونزی در آینه آمار و ارقام
| وسعت جمعیت 1980 تخمین جمعیت 1987 جمعیت نسبی 1985 جمعیت جاکارتا 1983 جمعیت سورابایا 1983 جمعیت باندونگ 1983 | 1،904،569 کیلومتر مربع 146،934،948 نفر تیمور شرقی 555،350 نفر 170،180،000 نفر 8/85 نفر در کیلومتر مربع در تیمور شرقی 4/42 نفر 7،347،800 نفر 2،223،600 نفر 1،566،700 نفر |
| محصول برنج شلتوک 1988 محصول ذرت 1988 محصول سیب زمینی 1988 محصول سیب زمینی شیرین 1988 | 41،769،000 تن 6،665،000 تن 437،000 تن 2،048،000 تن |
| محصول نفت 1988 محصول گاز طبیعی 1988 محصول بوکسیت 1988 محصول ذغال 1988 | 483،823،000 بشکه 1،726،960 هزار متر مکعب 505،804 تن 2،854،470 تن |
| واردات 1988 صادرات 1988 |
منبع
کتاب «جغرافیای کشورهای مسلمان»
نظر یادتون نره
مشاهده صفحه اصلی سایت 
– مشاهده فهرست مقالات شهر و کشور
نوشته شده در 13 دی 1400